Błędne przekonania, rany i siła Kobiet

Tak często będąc małymi dziewczynkami dorastamy w środowisku, które uczy nas, że mamy być silne, twarde i nie okazywać uczuć w sposób ekspresyjny…Mamy w ogóle ich nie okazywać, bo dziewczynki mają być grzeczne i dziewczynkom nie wypada (chłopcom też, ale z racji swojej płci, piszę o Kobietach, co nie znaczy, że nie dotyczy to także Mężczyzn).

Jak często i Ty słyszałaś, że dziewczynce nie wypada krzyczeć, nie wypada mówić „Nie”, nie wypada chodzić po drzewach, brudzić się i skakać po kałużach? Jak często i Ty słyszałaś by się nie złościć, bo to nie wypada, że po co płaczesz, to przecież nic takiego… Jak często słyszałaś, a może wciąż słyszysz, że przesadzasz? Oj ja bardzo często, za często słyszę to nawet teraz…  Czy zdajesz sobie sprawę, że w ten sposób uczyłyśmy się „nie czucia” jak pięknie mówi o tym Marianna (dlatego tak często w swoich wpisach wracam do doświadczeń, które nabyłam dzięki pracy nad sobą właśnie z Nią. Dlatego tak bardzo polecam mocniej zgłębić wiedzę, którą dzięki Niej odkrywam. Bardziej, mocniej, bo ja pisze tutaj tylko o małej części, którą sama przepracowuję), tracąc połączenie same ze sobą? 

Jak często robiłaś coś, bo wg innych trzeba, bo wypada… Jak często godziłaś się na wszystko będąc tą, która zawsze pomoże, zawsze wesprze, ogarnie, zrobi? Jak często to robiłaś wbrew sobie? Jak często dusisz w sobie krzyk, żeby wszyscy w końcu dali ci spokój, przestali od ciebie wszystkiego chcieć!? Jak często czułaś, lub nadal czujesz ten ciężar na klatce piersiowej, bo przecież grzeczne dziewczynki nie odmawiają?  A jak to robią, to staja się niegrzeczne, nie wychowane, aroganckie, podłe, samolubne, niesympatyczne, niechętne do współpracy itd. Myślę, że mogłabyś i ty jeszcze wiele takich epitetów dodać do tej listy…

Ja dopiero po wielu latach, po terapii przestałam mieć wyrzuty sumienia, że mówię co myślę (bo nigdy wbrew temu co do mnie mówili inni, nie przestałam tego robić, ale… właśnie… często czułam wyrzuty sumienia i zdarzało mi się przepraszać mimo iż nie zawiniłam). Przecież nasza wrażliwość i ekspresja nie jest oznaką słabości, a wręcz przeciwnie! Każda emocja której pozwolimy na ujście dodaje nam tak naprawdę siły i wiatru w Skrzydła. Tak często o tym piszę i będę pisać, bo nadal o tym zapominamy 😉

To stawianie granic, naszych granic. One nie mają nic wspólnego z agresją, jak często są z nią mylone. Są nasze, naturalne, dostrojone z nami na „nasze tu i teraz”. I nawet jeśli czasami musimy odważnie i głośno powiedzieć, że to nasza przestrzeń i czasami nawet podnieść głos, bo inni nie słuchają, nie respektują, nie akceptują, a tylko wymagają. Ja teraz nie używam telefonu, nie odbieram też wiadomości wysyłanych na niego i nie dzwonię na pocztę głosową. Potrzebuję ciszy, której tak bardzo mi brakuje w dwóch pracach. I oczywiście są osoby które tego kompletnie nie rozumieją, wymagając bym nadal była „dostępna” non stop, a ja nie chcę! Nie potrzebuję spotkań, nie potrzebuje gadania przez telefon. Teraz „pomiędzy” jedną a drugą pracą, a nawet po nich, najbardziej potrzebuję samej siebie i CISZY, której w miejscu mojego zamieszkania i z racji pracy zawodowej mam zbyt mało… Nie! Wcale jej nie mam, dlatego każdy taki moment jest dla mnie cenniejszy niż złoto i nie zamierzam z tego rezygnować, bo ktoś ma odmienne zdanie… Znów przestałam słyszeć samą siebie, bo znów zagłuszały mnie emocje, żale, pretensje, słowa, szantaże emocjonalne i wymaganie bym spełniała potrzeby innych. O tym już pisałam... Nie jesteśmy od spełniania potrzeb innych osób!!! Każdy swoje potrzeby spełnia sam, każdy ponosi konsekwencje swoich wyborów i nie ma prawa wymagać by ponosili je inni! Nikogo nie wolno tym obarczać, bo to jest tylko nasze!!! Wiem, że krzyczę, ale gdy mówię spokojnie, nie każdy to słyszy, albo nie chce słyszeć… Teraz mam czas kiedy bardzo potrzebuję „pomiędzy”, chwil dla siebie, spokoju, czasu by pomyśleć o swoich sprawach, zająć się swoim zdrowiem i pasjami … Potrzebuję czasu tylko i wyłącznie dla samej siebie. W wolnych chwilach od pracy uciekam od ludzi jak najdalej i jak najczęściej się da. Dosyć przytłoczenia! Każdy ma do tego prawo i nikt go nie powinien nam odmawiać czy odbierać. A my na pewno nie powinniśmy na to pozwalać i czuć się winne! Jeśli czujesz, że przez emocje i problemy innych zapominasz o sobie, zgubiłaś siebie ZRÓB TO! Odetnij się by wrócić do swojego JA  😊 Wyjdź też z roli Ratownika, w której może tkwisz od lat, lub od zawsze, a o której za jakiś czas napiszę dużo więcej…

Tak wiele jest nas, Kobiet z niewypowiedzianymi historiami, bo przestawałyśmy mówić słysząc powyższe teksty. O zgrozo, przestałyśmy słyszeć same siebie! Zagłuszałyśmy swoje potrzeby, bo innych przecież są ważniejsze, przestałyśmy słuchać intuicji. Co niestety zaczęło także powodować to, iż nie potrafimy wspierać drugiej Kobiety… W końcu jak mamy to robić, skoro nie potrafimy wspierać siebie?

Na szczęście zauważyłam iż zaczyna się to zmieniać, co mnie cieszy. Coraz częściej słyszę, że Kobiety spotykają się na różnych kręgach. Ja sama chodzę na jeden z nich, pełen magii z najcudowniejszymi Kobietami jakie spotkałam w ostatnich latach. To dzięki Nim, co już pisałam, zaczęłam wierzyć w dobre intencje „tej drugiej”, chociaż niestety wciąż spotykam się z największą krytyką od innych Kobiet. Na szczęście mam JE, moje BOGINIE które nie oceniają, a są i wspierają. Jeszcze raz Wam dziękuję moje Kochane. To dzięki nim nauczyłam się na nowo wspierać drugą Kobietę, mimo iż troszkę to trwało. Trwało, bo rany które mi zadano, które wciąż jeszcze krwawiły były tak bardzo bolesne… Jest tak, że dopóki nie przepracujemy w sobie tych ran, które tak często powodują w nas poczucie iż jesteśmy gorsze, nie będziemy w stanie wspierać tej drugiej i szczerze cieszyć się z jej sukcesów. Dlatego już teraz kiedy słyszę, krytykę, a nawet słowa pełne hejtu, wiem, że są w niej te rany tak bardzo żywe, że jeszcze ich nie przepracowała, że siedzą tak głęboko iż może sama nie zdaje sobie z nich sprawy… I tak, wiem też, że mimo tego nie możemy pozwalać na takie zachowanie, dlatego reaguję i mówię to już głośno. Nie daję zgody… Wiem też ile pracy mnie kosztuje by leczyć własne rany, robię to każdego dnia… Oczyszczam się i zaczynam wierzyć w dobre intencje drugiej Kobiety, nie patrząc na nią nieufnie gdy mnie chwali, komplementuje… Wiem kiedy to jest szczere i wtedy ja z taką samą radością to odwzajemniam. I tak! To dzięki moim Boginiom uczę się każdego dnia przyjmować komplementy i „odcinam” się, kiedy tego potrzebuję 😊 Wdzięczność dla Was Kochane po stokroć 😊 

Tak troszkę przewrotnie, a może i nie 😉

Troszkę zeszłam z tematu 😉 a może wcale nie? 😉

Dzisiaj jeszcze dodam (chociaż nie raz i o tym już pisałam), że życie w zgodzie z naturą, co za tym idzie również z fazami księżyca jest dla nas zbawienne. Księżyc, moja ukochana Luna jest mi od dziecka bardzo bliska (wciąż nie rozumiem dlaczego w naszym języku to księżyc – on, skoro to ONA) i czuję z nią silną więź. Kocham Pełnię, przy której czuje się najlepiej, chociaż wiem, że wiele z Was wręcz przeciwnie 😉 Kocham na nią patrzeć, bo dodaje mi sił i uwielbiam CZUĆ zgodnie z jej fazami.

A jak Ty odczuwasz fazy Luny? Akceptujesz swój stan, czy się z nim „biczujesz”? Odcinasz się od innych, kiedy czujesz się przytłoczona cudzymi sprawami? Potrafisz zająć się tylko i wyłącznie sobą, swoimi emocjami, swoim zdrowiem, swoimi problemami? Potrafisz wrócić do siebie?

Za to do tematu Pani Księżyc jeszcze wrócę 😊

Spodobał Ci się tekst?

·         To teraz czas na Ciebie 😊  Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie;

·         Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka; 

·         Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z   innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją   pracę;  

·         Bądźmy w kontakcie, obserwuj mój blog oraz polub mnie na Facebooku i Instagramie.