Nieidealni

Długo, bardzo długo zbierałam się by wrzucić ten post. Wciąż poprawiałam, dopisywałam, ale to bez sensu.... Do tego nie ja pierwsza i nie ostatnia o tym piszę, więc tak trudno uniknąć powtórzeń... Jednak... Jeśli chcesz o czymś powiedzieć, o czymś napisać to zrób to! Często to powtarzam innym, więc sama korzystam ze swojej rady 😉

 

Bardzo sobie cenię ludzi którzy potrafią przyznać się do błędu i przeprosić. Ludzi nieidealnych, takich jak ja, bo są sobą, nikogo nie udają, na nikogo się nie kreują. Ludzi pełnych emocji, którzy ich nie ukrywają… Ludzi pełnych pasji, różnorodności. Lubię ludzi którzy nawet kiedy „wybuchną” w najmniej odpowiednim czasie czy momencie,  za to przeproszą, bo są autentyczni, nie „udają” „idealnych”, opanowanych bez względu na to, co się dzieje. To nie zawsze jest realne… Nie zawsze jest możliwe…  

Lubię ludzi którzy tupną nogą, przeklną, zboczą ze swojej drogi by znów na nią wkroczyć i wrócić… wrócić jak „Feniks z popiołów”. Cenię ludzi którzy rozsypują się na drobne kawałki i nie udają, że jest dobrze. Cenię ludzi, którzy robią swoje i nie wtryniają się w życie innych, którzy potrafią przyznać się do błędu, przeprosić. Sama tak robię… Nawet jeśli nie od razu, bo emocje muszą opaść, muszę spojrzeć na sytuację z dystansu, to przepraszam i się tego nie wstydzę, bo każdy z nas błądzi. Nie znam nikogo, kto by nigdy w życiu nie popełnił błędu, nie powiedział o dwa słowa za dużo, by kogoś nie zranił… Kto tak nie robi niech pierwszy rzuci kamieniem… Ja takich nie poznałam…  Cenię ludzi którzy nie puszczają plotek w świat by kogoś zranić, a potrafią wyjaśniać sprawę z osobą której to dotyczy i nie wierzą we wszystko co słyszą od innych. Gdybym ja tak robiła, to z wieloma osobami, które polubiłam nie chciałabym mieć żadnego kontaktu. Ba! Nawet bym nie chciała ich poznać po tym co słyszałam o nich od kogoś im często tak dobrze znanego, a nawet bliskiego. Cenię ludzi, którzy potrafią coś zakończyć, by rozpocząć coś nowego, lepszego.

Cenię ludzi, w których jest szczerość, dobro i zrozumienie dla drugiego, nieidealnego człowieka. Cenię ludzi, którzy nie oceniają źle kogoś, kto zbłądził z różnych powodów, a wspierają lub po prostu czekają… Cenię ludzi nieidealnych, ludzi którzy mówią co myślę i czują, z którymi można dyskutować mając odmienne zdanie, bo od razu cię za to na wstępnie nie skreślają. I tak, przyznaję… Kiedyś zdarzyło się, że sama tak zrobiłam. Też popełniłam wiele błędów. Na szczęście zrozumiałam, dorosłam… Przeprosiłam…

Muszę przyznać, że nie wszystkich rozumiem. Nie rozumiem osób, którzy są jak chorągiewka. „Zależy w którą stronę zawieje, tak i on się przechyli”. Nie rozumiem osób, które otaczają się tymi, z których mają jakieś korzyści. Jeśli tak być przestaje – zdarza się, że nie tylko odsuwają ich na bok, ale i oczerniają przed innymi ☹  Jak wielu im wierzy… Niezmiernie mnie to przeraża i boli…

Nie rozumiem osób które są obojętne, które odwracają wzrok widząc niesprawiedliwość.

Nie rozumiem osób rozpuszczających plotki na czyjś temat, osób które niesprawiedliwie osądzają nie znając całej prawdy.

 

Bądźmy dla siebie dobrzy. Rozmawiajmy ze sobą, nie krzywdźmy i nie osądzajmy na podstawie opinii innych lub tego, co nam się wydaje. Po co sobie to robimy?

„Wszyscy jesteśmy splątani srebrnymi nićmi. Wszystkie czyny mają konsekwencje w przyszłości.” – Agnieszka Sorycz

Spodobał Ci się tekst?

•  To teraz czas na Ciebie 😊  Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie;
•  Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka; 
•  Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z   innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją   pracę;  
•  Bądźmy w kontakcie, obserwuj mój blog oraz polub mnie na Facebooku i Instagramie.